خانه

به نام خداوند جان و خرد

سلام دوستای گلم ، تو این صفحه قصد دارم بدون روتوش خودمو بهتون معرفی کنم

من محمدرضا بصیری هستم پسری بیرون اومده از دل سختی ها و محدودیت ها این جا نمی خوام از خودم تعریف و تمجید کنم ولی شرایط دشواری داشتم تا بتونم به یه جای قابل قبولی برسم و باید تو آینده پیشرفت بیشتری بکنم.

دوران گذراندن دوره های شبکه (۱۴۰۲-۱۴۰۳)

از عید سال ۱۴۰۲ شروع کردم به گذروندن دوره های شبکه تو آموزشگاه ایفل، انگیزه من از دوره ها این بود که شدیدا از بیکاری نگران بودم و این که نیاز به آینده ای درخشان رو شدیدا تو خودم احساس می کردم. من تو ۲۱ سالگیم دوره نتورک پلاس رو شروع کردم  ولی به خاطر هزینه های گزاف دانشگاه نتونستم شهریه کلاس های mcse و ccna رو پرداخت کنم و با چشمانی گریان آموزشگاه رو ترک کردم تا بتونم دانشگاه خودمو به پایان برسونم.

اما تو دوران سربازی اونم تو ۲۳ سالگی بالاخره فرصت شد که به آرزوم برسم و دوره ها رو شروع کنم همه از سنین کم تر شروع کرده بودن به یادگیری منم ولی من چون کسی رو نداشتم که راهنماییم کنه و منو تو یه مسیر درست قرار بده مجبور شدم چندین سال برای رسیدن به آرزوم صبر کنم.

من توی ۱۵ سالگی به برنامه نویسی اندروید اونم با زور اطرافیان ترغیب شدم تا حدودی یاد بگیرم ولی راستشو بخواید هیچ وقت موفق نبودم جز انتشار چندتا برنامه بی اهمیت تو کافه بازار و مایکت نتونستم کاری رو پیش ببرم.

دوران سربازی (۱۴۰۱-۱۴۰۳)

موهای بلند و پر پشت خودمو سپردم به آرایشگاه پادگان و بدون مو دوران سربازی خودمو تو پادگان شهید خضرایی شروع کردم دوستای خوبی داشتم همه تقسیم شدیم من از شانس بدم افتادم بندر عباس ولی بعد دو ماه برگشتم به تهران، راستش اونجا جای من نبود و موقع برگشت به تهران توی معاونت مهندسی نیروی هوایی مشغول به خدمت شدم اونجا با این که مرتبط با رشته تحصیلی من نبود ولی خیلی چیزها ازشون یاد گرفتم و همیشه احترام منو داشتن منم با اونا خیلی خوب بودم تا این که ترخیص شدم.

وای بدترین موقع های خدمت صبحگاه یکشنبه بود که رژه هم داشتیم همه رو به ترتیب قد مرتب می کردن فقط ملاکشون این بود و منم با قد متوسط و لاغر اندام جایی تو صف های ابتدا نداشتم  و اعتماد به نفسو ازم می گرفتن.

بعضی وقت ها لاغر بودن منو مسخره می کردن راستش خودم هم دوست دارم چاق تر بشم ولی شاید فیزیک منو خدا اینجوری خلق کرده باشه.

دوران دانشگاه (۱۳۹۷-۱۴۰۱)

لیسانس خودمو  تو رشته کامپیوتر از دانشگاه پیام نور تهران شمال گرفتم شاید خیلیا از لحاظ معتبر بودن قبولش ندارن ولی تو دانشگاه خیلی درس می خوندم و پیگیر درس ها بودم اونم با کمترین امکانات حتی موبایل خوب هم نداشتم که باهاش بتونم راحت تولید محتوا و عکاسی بکنم.

ماشین نداشتم (الانم ندارم 😢) و مجبور بودم آویزون مترو، بی آر تی و اتوبوس بشم تا به خونه یا دانشگاه برسم. یادمه ترم آخرم سر دیر رسیدن که ماحصل خراب شدن مترو بود نتونستم درسمو پاس کنم.

لباس های کاملا معمولی و کفش های ارزون که بعضی وقت ها انقدر راه می رفتم تو مرکز شهر تهران که پاهام تاول می زد.

دوران دبیرستان و پیش دانشگاهی (۱۳۹۳-۱۳۹۷)

دبیرستان رو با مدرسه امیرزادگان تهرانپارس شروع کردم من توشون به زور دووم آوردم سال اول همه معتاد بودن ولی من راه درست رو رفتم و فقط درسمو خوندم و به شاکرد اولی اول دبیرستان رسیدم

شروع دوم و سوم دبیرستان برام کابوسی بیش نبود درس ها به شدت سخت و یادمه چندین بار تا نیم ترم دوم نمره تک میاوردم ولی ترم ۲ با غیرت و اونم توی بالا پشتبون خونمون تا صبح درسمو خوندم و پاس شدم تا مجبور نباشم برم شهریور ماه امتحان بدم و خرج اضافی روی دست پدر و مادرم بذارم.

پیش دانشگاهی هم که برای کنکورم خیلی درس خوندم یادمه که پول کلاس کنکور یا سی دی های آموزشگاه هم نداشتم و مجبور بودم فقط کتابو بخونم حتی توی مدرسه بچه ها فقط دنبال هیکل بزرگ کردن و رفتن به باشگاه بودن، ولی من فقط درس خوندم ولی روز کنکور نتونستم  به نتیجه برسم و با چشمانی گریان راهی دانشگاه شدم.

دوران راهنمایی  (۱۳۹۰-۱۳۹۳)

توی راهنمایی توی مدرسه امام جعفر صادق (ص) خیلی کنجکاو بودم، دوره های کاراته گرفته تا راه یافتن به نفرات برتر حفظ حدیث تهران یا رتبه دومی شدن توی کل منطقه یک تهران!

دوران دبستان (۱۳۸۶-۱۳۹۰)

بهترین دوران تموم زندگیم در یک کلام...!